Oglądając „Moją miłość” łapałem się na myśli, że wcześniej czy później powinien powstać film o Helenie Kmieć, polskiej wolontariuszce, misjonarce, która zginęła rok temu w Boliwii. „Moja miłość” to jeden z tych filmów, którym nie grożą spoilery. Jest oparty na prawdziwych wydarzeniach i łatwo z internetu dowiedzieć się, jakie będzie zakończenie. Można więc skupić się na przebiegu historii i na myślach, które przychodzą do głowy w czasie film dokładnie tydzień po masakrze, do której doszło w szkole średniej w Parkland na Florydzie. Dziewiętnastolatek, były uczeń placówki, zastrzelił siedemnaście osób. W tragiczny sposób życie „zaktualizowało” wchodzący na ekrany polskich kin film „Moja miłość” (oryginalny tytuł: „I’m Not Ashamed”). To opowieść o pierwszej ofierze podobnej tragedii, która wydarzyła się dziewiętnaście lat temu w Columbine High School, w USA, w stanie Kolorado. Była nią dziewczyna, siedemnastoletnia Rachel Joy Scott. Sprawcy (uczniowie szkoły) zabili trzynaście osób. Sobie także odebrali także:Przemoc w szkole: jak szybko ją rozpoznać?Rachel Joy Scott chciała być światłemMasakry w szkołach już nie są wyjątkiem. Zdarzają się co pewien czas, nie tylko w Ameryce. Media na całym świecie podają o nich informacje, liczbę zamordowanych, nazwiska sprawców, ale rzadko przyglądają się ofiarom. Ci ludzie giną w anonimowości. Nie wiemy, czy wśród zabitych w Walentynki w szkole na Florydzie nie znalazł się ktoś podobny do opowieść o Rachel powstała m. in. na podstawie jej zapisków. Pokazują one zwykłą dziewczynę, która zbliżając się do dorosłości, usiłuje odkryć, zrozumieć, utwierdzić swoją tożsamość. Jednym z jej podstawowych elementów okazuje się chrześcijańska wiara. Ten fakt wcale nie ułatwia zadania. Rodzi kolejne pytania, dylematy. Nie umniejsza cierpienia. „Chcę być światłem, ale ogarnia mnie mrok” – napisała Rachel. Tłumiła w sobie towarzyszący jej płacz. Zmagała się z obecnym w jej życiu nie widzisz wideo kliknij TUTAJDlaczego młodzi ludzie cierpią?To fakt zwracający uwagę. Młodzi ludzie, pokazani w filmie, właściwie wszyscy odczuwają ból, cierpią. Szukają różnych sposobów, aby sobie z bólem poradzić. Jedni korzystając z uroków i przyjemności młodzieńczego życia, inni w sztuce. Niektórzy, jak sprawcy, masakry, remedium widzą w przemocy. Rachel, dzięki wierze w Jezusa, stawia na pomnażanie pokonania cierpienia wydaje się jednym z głównych uzasadnień, dla których pokazani na ekranie młodzi pragną zmienić świat, w którym się znaleźli. Wszyscy chcą akceptacji, przyjęcia przez innych takimi, jacy są. Chcą być „chciani”. Tymczasem doświadczają dramatu rozbicia rodzin, samotności, wykorzystania przez innych, odrzucenia, wykluczenia. Popełniają błędy. Np. Rachel cierpi dlatego, że nietrafnie ulokowała uczucia, źle zinterpretowała sygnały, jakie wysyłał do niej chłopak, który jej się także:Czego uczy nas zabójca?„Moja miłość” – historia bez happy enduWydawałoby się, że nic w tym wszystkim nadzwyczajnego. Miliony nastolatków na świecie przeżywają podobne sytuacje, szukają swojego miejsca w świecie, decydują, co dla nich w życiu ważne, wybierają system wartości, którym chcą się kierować przy podejmowaniu życiowych decyzji, zasady, według których będą się mierzyć z życiowymi problemami. Okazuje się jednak, że to nie błahe sprawki, które przeminą, ale prawdziwe dramaty, które przynoszą dalekosiężne skutki, które owocują wielkim dobrem lub wielkim ponosi też konsekwencje faktu, że jest chrześcijanką i tego nie ukrywa. W pewnym momencie odkrywa, że dla bycia z Jezusem jest gotowa poświęcić wszystko. W filmie ostateczną konsekwencją jej wiary jest śmierć. Nie ma prostego happy endu. Jest zderzenie z nienawiścią. Ale też jest spełnienie głębokiego pragnienia, by dotknąć milionów także:Ofiara matki. Oddała życie, ochroniła córki przed terrorystamiKiedy film o Helenie Kmieć?Oglądając „Moją miłość” wielokrotnie łapałem się na myśli, że wcześniej czy później powinien powstać film o Helenie Kmieć, polskiej wolontariuszce, misjonarce, która zginęła rok temu w Boliwii, pomagając w prowadzonej przez siostry zakonne ochronce. Powinien, ponieważ trzeba opowiadać takie historie, choć nie jest to łatwe. Łatwiej byłoby pokazać to, co się działo niemal dwadzieścia lat temu w Columbine High School skupiając uwagę na sprawcach masakry. Nie od dziś wiadomo, że zło prezentuje się ciekawiej niż dobro. Ale to nie znaczy, że należy się poddawać i rezygnować z jego pokazywania. Trzeba próbować, tak, jak próbowała Rachel Joy mi jeszcze jedna myśl do głowy w związku z filmem „Moja miłość”. Czy nie jest tak, że sposób, w jaki konkretny widz na niego reaguje, jest dla niego samego ważnym komunikatem? To trochę, jak spojrzenie w nie widzisz wideo kliknij TUTAJ

Filmy o szkole – jest w czym wybieraćPowoli zaczynamy przygotowywać się do nowego roku szkolnego, żeby ten okres upłynął jak najprzyjemniej i kojarzył się z przyjemnością, a nie stresem dobrze powoli przyzwyczajać się do tego faktu np. oglądając filmy, w których szkoła stanowi tło do opowiadanych zestawienie filmów, w których szkoła ma większe lub mniejsze znaczenie, zdałam sobie sprawę, jak wiele ich jest. Drugie co mnie uderzyło, to jak utarty schemat można przedstawić w zupełnie innym świetle. Wśród wymienionych przeze mnie tytułów znajdziecie pozycje zaliczane do różnych gatunków filmowych: dramaty, komedie, musicale, filmy familijne – szkoła pasuje wszędzie. Sprawdźcie jakie tytuły znalazły się na liście. Młodzi gniewniJeden z tytułów, który jest oczywistym wyborem. Pomysł na fabułę Młodych gniwnych nie jest niczym, czego nie można by się było spodziewać. Nauczycielka, po rezygnacji z pracy w marynarce wojennej, dostaje pracę w jednej ze szkól w Los Angeles. Kradzieże, narkotyki, zabójstwa to codzienność dla tamtejszych dzieciaków. Niekonwencjonalne metody wprowadzane przez nową nauczycielkę sprawiają, że początkowo oporna młodzież zaczyna jej się słuchać. Czy finalnie odniesie ona edukacyjny sukces? Od razu wiemy, że takCo jednak sprawia, że „Młodzi gniewni” są klasyka kina lat 90.? Wydaje mi się, że sukces tego tytułu polega na zgrabnym wciągnięciu widza w fabułę poprzez pokazanie ludzkich emocji bohaterów. Wprawdzie zakończenie filmu jest zbyt przewidywalne, a sam film pełen schematów, ale cała akcja prowadząca do finału wciąga na tyle, że widz wiernie kibicuje głównej bohaterce, mimo że wie, jak skończy się ta tym film oparty jest na prawdziwych wydarzeniach, opisanych przez LouAnne Johnsonn, czyli nauczycielkę, którą w filmie gra Michelle Pfeiffer. Historie oparte na faktach często przyjmowane są przez wielu widzów lepiej niż fikcja filmowa. Film zdobył duży rozgłos także dzięki ścieżce dźwiękowej skomponowanej przez Coolio. Stowarzyszenie umarłych poetówCharyzmatyczny nauczyciel rozpoczyna pracę w ekskluzywnej i konserwatywnej szkole dla chłopców w Nowej Anglii. Tradycja, Honor, Dyscyplina i Doskonałość – tymi zasadami rządzi się Akademia Weltona. Nauczyciel nie zgadza się jednak z tymi skostniałymi poglądami i postanawia wprowadzić wprowadzić nową energię w stare mury szkolne i rozbudzić w uczniach miłość do poezji. Jego niekonwencjonalne metody wychowawcze bulwersują otoczenie i jednocześnie zwracają uwagę siedmiu utalentowanych uczniów, którzy postanawiają reaktywować „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”.Mimo, że wiele osób może traktować ten film jako typowy tytuł mający wszystkich pokrzepić, uważam, że przesłanie jest tu słodko-gorzkie. Oczywiście nie można odmówić temu obrazowi optymizmu, ale obserwujemy także negatywne skutki indywidualizmu i pójścia pod prąd. Ta mieszanka jednak sprawdza się tutaj doskonale i sprawia, że jest to jeden z najpopularniejszych i zarazem najlepszych filmów stworzonych przez Petera Wiera. Film jest niezwykle poruszający i świetnie zagrany. W rolę ekscentrycznego nauczyciela wcielił się tu Robin Williams, który idealnie wczuł się w tę pod uwagę wszystkie składowe filmu, wcale nie dziwi, że Stowarzyszenie umarłych poetów jest zaliczane do klasyków światowej kinematografii. Mean Girls – Wredne dziewczynyTutaj już mamy do czynienia z klasyką amerykańskiego kina traktującego o szkole, ale musiałam zawrzeć chociaż jeden taki tytuł, a nie wiem czemu, ten przyszedł mi do głowy w pierwszej opowiada o nastolatce, która wychowywała się w Afryce i której nie są znane zwyczaje z amerykańskich szkół. Gdy dziewczyna wraca do Stanów, musi stawić czoło największej zmorze wszystkich nastolatek – grupie modnych, popularnych i wrednych Girls szybko dołączyły do kanonu najlepszych komedii, wszystko tu jest pokazane w krzywym zwierciadle, parodiując nie tylko filmy o nastolatkach, ale i samych nastolatków. Mimo że powielają utarte schematy, robią to w wyjątkowy i niesamowicie zabawny sposób sprawiając, że ta banalna historia jest królową amerykańskich szkolnych historii filmowych. W rolach głównych wystąpiły tu Lindsay Lohan, Amanda Seyfried i Rachel McAdams. Pan od muzykiFilm, który tak naprawdę mógłby opowiadać o czymkolwiek, a i tak wszyscy seans zakończyliby zachwyceni dzięki ścieżce dźwiękowej. No może trochę przesadziłam, ale opisuje w zasadzie swoje doświadczenia. Gdy zobaczyłam „Pana od muzyki” po raz pierwszy byłam nim całkowicie oczarowana. Za drugim dotarło do mnie jak mało wyszukana i schematyczna jest w nim fabuła, a to pierwsze wrażenie spowodowane było muzyką, która byłam absolutnie oczarowana i która „chodziła za mną” jeszcze wiele godzin po seansie. Clément Mathieu to bezrobotny nauczyciel muzyki, który przybywa na prowincję, aby objąć posadę w internacie dla „trudnej młodzieży”. Od razu po przybyciu do ośrodka wie, że nie będzie to łatwe zadanie. Szczególnie trudno jest mu się dopasować do wyjątkowo ostrej dyscypliny narzucanej przez dyrektor placówki. Mathieu postanawia więc zmienić reguły rządzące szkołą wprowadzając swoich wychowanków w magiczny świat młodzież i genialny nauczyciel – już dzisiaj o tym czytaliście, prawda? Jednak w filmie Christophe’a Barratiera mamy coś, co mimo powielonego schematu wnosi powiew świeżości do tego typu filmów. Po prostu nie da się nie polubić bohaterów i nie wciągnąć w ich życie. Reżyser zgrabnie to rozegrał, sprawiając, że widz naprawdę troszczy się o ich losy. Harry PotterChyba nie myśleliście, że to zestawienie obejdzie się bez takiego klasyka? Seria z Harrym Potterem podbiła serca milionów czytelników, a później widzów na całym świecie. Myślę, że nikomu nie trzeba przedstawiać fabuły, ale pokrótce ją przypomnę. Głównym bohaterem jest młody, niepozorny chłopak, któremu przybrana rodzina każe mieszkać w komórce pod schodami. Jego życie zmienia się, gdy odkrywa swoje czarodziejskie umiejętności. Wtedy też zaczyna naukę w Szkole Magii i Czarodziejstwa, czyli Hogwarcie. Tam zaprzyjaźnia się z Ronem i Hermioną, z którymi będzie stawiał czoła złemu czarodziejowi – Lordowi można powiedzieć inaczej, niż to, że całość jest po prostu magiczna. Sama historria zachwyciła czytelników, a filmowa adaptacja dopełniła dzieła przynosząc ogromną sławę odtwórcą głównych ról, a autorkę bestsellerowej powieści czyniąc jedną z najbogatszych kobiet na świecie. Każdy szczegół produkcji został dopracowany z niezwykła starannością, tworząc niesamowity efekt. Zaczynając od scenariusza, poprzez grę aktorską, kończąc na świetnie wykonanych zdjęciach i dobrze dobranej muzyce. Każda część ekranizacji Harrego Pottera dosłownie oczarowuje widzów. Przekleństwa niewinnościPrzekleństwa niewinności to jeden z mniej oczywistych wyborów w tym zestawieniu, ale film, do którego osobiście mam słabość. Jest to debiutancki film Sofii Coppoli oparty na prozie Jeffreya Eugenidesa. Moim zdaniem debiut bardzo pięknych, nastoletnich sióstr skupia na sobie uwagę młodych mężczyzn, którzy obsesyjnie gromadzą wszystkie dowody ich istnienia. Rodzice dziewczyn, bardzo surowi i religini, nie pozwalają im jednak na żadne kontakty z chłopcami widząc w każdym z nich zagrożenie dla ich córek. Odizolowanie dziewczyn od świata doprowadza do tego, że najmłodsza z dziewcząt usiłuje popełnić niewinności to fascynująca filmowa opowieść, mroczna, pełna młodzieńczych obsesji i hipnotyzującego uroku. Bliska nie tylko tym, którzy mieli nadopiekuńczych rodziców. Jeśli do tej pory nie mieliście okazji obejrzeć, bardzo Wam polecam tę pozycję. Sala samobójcówPolski film, który wywołał wielką sensację. Jedni go kochają, inni nienawidzą. Sala samobójców opowiada historię Dominika – chłopaka z bogatego domu, który pozornie miał wszystko, o czym można marzyć. Popularność, piękną dziewczynę, mnóstwo przyjaciół i szacunek. Wszystko zmienia się po pojawieniu się w sieci kompromitującego go filmiku. Chłopak nie potrafił odnaleźć się w sytuacji, w której stał się szkolnym pośmiewiskiem, zamknął się w pokoju buntując się na cały świat. Jedynym miejscem, w którym odnajdywał zrozumienie był internet i tzw. Sala samobójców, gdzie wraz z innymi użytkownikami zaczął planować sposób, w jaki chce popełnić że film spotkał się z ostrą krytyką z wielu stron, uważam, że w ciekawy sposób opisuje problemy młodzieży w wieku licealnym i zagrożenia czyhające w wirtualnym świecie. Oza tym nie można nie wspomnieć tutaj o doskonałych kreacjach aktorskich z Jakubem Gierszałem na czele. No i muzyka – zdecydowanie mam słabość do dobrej muzyki filmowej. Cudowny chłopakNiezwykle wzruszający film opowiadający historię młodego chłopca Auggiego, który ma zdeformowaną twarz. Chociaż na początku nie przywiązuje do tego dużej wagi, to jednak wszystko się zmienia po jego pierwszych dniach w szkole, gdzie staje się szkolną sensacją. Wszystko zacznie się zmieniać, gdy w szkole pojawi się nowa uczennica. Urocza Summer potrafi dostrzec w Auggiem coś więcej niż nietypowy wygląd. Wystarczy jeden przyjazny gest, jedna pomocna dłoń, by obudzić w Auggiem siłę, dzięki której będzie potrafił udowodnić, że nie tylko twarz czyni go kimś mam powiedzieć, w kinie ryczałam jak bóbr i nie tylko ja, a potem książkę, na której podstawie powstał scenariusz do filmu kupiłam wszystkim znajomym nastolatkom w rodzinie. Jest to cudowna opowieść o przyjaźni i empatii wobec innych ludzi, która jest zawsze bardzo potrzebna. Bardzo polecam, tylko nie zapomnijcie przygotować chusteczek. Dużo chusteczek. High School Musical Nie będę ukrywać, że nie jest to mój ulubiony film, ale starałam się, aby zebrane tytuły nie były tylko subiektywnym wyborem moich ulubionych tytułów w tej tematyce. Film zdobył ogromną popularność na całym świecie, był najczęściej oglądanym filmem 2006 roku w Disney School Musical opowiada historię kapitana szkolnej drużyny koszykarskiej, który postanawia razem z nową i bardzo zdolną uczennicą wziąć udział w przesłuchaniach do szkolnego musicalu. Okazuje się, że na drodze stanie im para bogatego i popularnego w szkole doczekał się dwóch sequeli i przyniósł ogromną popularność odtwórcą głównych ról: Zacowi Efronowi oraz Vanessie Hudgens. GreaseŻeby nie było, że jestem uprzedzona do musicali, Grease uwielbiam, a kawałek You’re teh one that I want to punkt obowiązkowy na każdej mojej imprezie. Chociaż Summer Night depcze mu Danny – szkolnym bad boy i casanovą przeżywa wakacyjną miłość z Sandy. Los chce, że ich historia nie kończy się jednak wraz z końcem lata, gdyż Sandy rozpoczyna naukę w tej samej szkolę, co jej wakacyjna miłość. Wszystko byłoby pięknie, lecz lubiącemu popisy przed kolegami Danny’iemu trudno przyznać się do uczucia jakim darzy dziewczynę. Ja wiem, że film jest sztuczny i kiczowaty, ale nie zmienia to faktu, ze jest to obowiązkowa pozycja, która aż się prosi, żeby oglądać ją na zakończenie wakacji. Nie ulega wątpliwości, że Grease jest jednym z najcudowniejszych musicali wszechczasów. No i na koniec oczywiście muszę się z Wami podzielić tym nieśmiertelnym hitem z finałowej sceny filmu. Szkoła uczućDo tego tytułu mam sentyment, choć przyznam, że nie ze względu na film, a jego książkowy pierwowzór, czyli Jesienną miłość Nicholasa Sparksa, którą uwielbiałam w licealnych czasach (kiedy to było?!). Jak się pewnie domyślacie widząc nazwisko autora powieści, mamy tu do czynienia z miłosną i dość ckliwą Sullivan, w której rolę wciela się Mendy Moore, jest córką pastora. W szkole wyróżnia się tym, że… się nie wyróżnia: jest przykładna uczennicą, nie dba o to jak wygląda, nie zabiega o popularność, stara się po prostu być sobą. Landon Carter jest jej zupełnym przeciwieństwem. Jest bardzo popularnym, zbuntowanym i zagubionym w życiu chłopakiem. Kiedy przychodzi mu wystąpić w szkolnym przedstawieniu prosi o pomoc Jamie. Dziewczyna zgadza się pod jednym warunkiem: nie może się w niej zakochać. Czy to się uda? Pewnie się już domyślacie, że nie. I choć fabuła jest banalna, cała opowieść jest uroczą i wzruszającą historię, która z pewnością przypadnie go gustu nie tylko licealistom. Szatan z siódmej klasyNa koniec film, o którym młodsi czytelnicy mogą nie mieć pojęcia. Z jednej strony to nic dziwnego, bowiem film nakręcony został w 1960 roku, z drugiej to jednak klasyka, dlatego czuję się w obowiązku przypomnieć o tej pozycji. I jest to obowiązek bardzo przyjemny, bowiem uwielbiam tę ekranizację powieści Kornela Makuszyńskiego. I choć w 2006 roku powstała nowsza wersja Szatana… to ja pozostaję wierna tej gimnazjum Piotr Gąsowski, historyk, prosi swego najbystrzejszego, znanego z detektywistycznych zdolności ucznia, Adama Cisowskiego, o pomoc w rozwiązaniu zagadki niezrozumiałych kradzieży w domu jego brata. Tam, zabiegając o względy jego siostrzenicy, demaskuje złodzieja zabytkowych drzwi zawierających tajemnicę skarbu z czasów powieść Makuszyńskiego jest świetną przygodowo-sensacyjną historią, którą warto sobie przypomnieć. Filmowcy lubią szkołęOdnoszę wrażenie, że lista filmów ze szkoła w tle mogłaby ciągnąć się w nieskończoność, już mam niedosyt wiedząc jak wiele tytułów pominęłam. Mam nadzieję jednak, że udało mi się pokazać różnorodność w podejściu do tego tematu. Dajcie znać jakie są Wasze ulubione filmy ze szkolnym motywem. Polecane telewizory do oglądania filmów i nie tylko

fot. Joseph Gruber/Shutterstock Odsłuchaj Nieodmiennie budzą od nowa dyskusję na temat dostępu do broni palnej: czy należy go ograniczyć, czy przeciwnie, zwiększyć granice obrony koniecznej tak, by każdy postawiony w sytuacji bez wyjścia mógł zareagować. Szkolna strzelanina jest też zjawiskiem starszym, niż się wydaje, choć w społecznej świadomości utrwaliły ja dopiero wydarzenia z Columbine High School w 1999 me why I don’t like Mondays I want to shoot The whole day downTo fragment najsłynniejszego przeboju zespołu Boomtown Rats, który wszyscy znamy. Wiele osób nie wie jednak, że zainspirowała go osoba Brendy Spencer, sprawczyni strzelaniny w szkole podstawowej w San Diego. Zabiła wówczas dwie osoby i zraniła ośmioro dzieci. Zapytana o powody, wzruszyła ramionami i powiedziała, że „nie lubi poniedziałków”.Już w XVIII wiekuWbrew temu, czego można by oczekiwać, szkolna strzelanina nie jest zjawiskiem XX-wiecznym. Za najwcześniejszy przypadek uważa się masakrę w Greencastle, w Pensylwanii, z 1764 roku, dokonaną przez Indian podczas Powstania Pontiaka. Od lat czterdziestych XIX wieku w każdej dekadzie możemy znaleźć co najmniej kilka, jeśli nie kilkanaście 1872 roku, również w Pensylwanii, siedemnastoletni Thomas McGiffin zastrzelił dyrektora żeńskiej szkoły, profesora Wilsona, ponieważ ten odmówił przekazania liściku miłosnego jednej z uczennic. W 1894 roku w Parkerbusbur w Zachodniej Wirginii piętnastoletni Willis Gardner i jego ośmioletni brat mieli po prostu pecha, ponieważ przypadkiem trafili w sam środek kłótni kilkorga uczniów. W 1898 w masakrę przerodził się zwykły spór podczas szkolnej wystawy w Charleston. W 1904 roku w Chicago para szesnastolatków, Henry Schaze i Paul Jelick, przez rok rywalizowała o względy dziewczyny. Henry z zazdrości zabił czasach, kiedy w szkołach dopuszczano jeszcze kary cielesne, powtarza się motyw zemsty rodziców bądź rodzeństwa, którzy w odwecie za wychłostanie ucznia zjawiali się w szkole z naładowaną bronią. Nie brakowało też wypadków, broni, która wypaliła z broniąW świadomości publicznej i ogólnoświatowej problem utrwalił się jednak w 1999 roku z powodu Columbine High Harris i Dylan Klebold chcieli przejść do historii – i przeszli, niestety nie z uwagi na wynalezienie lekarstwa na raka czy rozwiązanie problemu głodu na świecie. Zapisali się w annałach kryminologii jako sprawcy najbardziej krwawej szkolnej strzelaniny w historii Stanów Zjednoczonych, dopóki nie wyprzedził ich Seung-Hui Cho, rozpętując piekło na kampusie Virginia względem wszystkich strzelanin przeprowadzonych przez pojedynczego strzelca w Stanach Zjednoczonych Cho wyprzedzają sprawcy niedawnej masakry w klubie w Orlando w 2016 roku i na koncercie country w Las Vegas. W Columbine życie straciło 15 osób, łącznie ze strzelcami, którzy popełnili wyraźnego powoduKiedy słuchamy opowieści ocalałych, świadków wydarzeń, uderza przede wszystkim mechaniczna bezduszność sprawców. Oto Cassie Bernall, niezwykle wierząca, lubiła dyskutować o Biblii, wspinać się po skałkach i oglądać Braveheart. Harris dwukrotnie uderzył dłonią w blat stołu, pod którym się ukrywała, zajrzał pod spód, powiedział „niespodzianka” i strzelił jej w prawą Scott, lat 17. Była zdolną aktorką i scenarzystką, świetnie prezentowała się przed kamerą, marzyła o karierze pisarskiej. Na prośbę przyjaciela Nicka Baumgarta rzuciła palenie, gdyby nie to, być może znajdowałaby się w palarni zamiast na trawniku, gdzie jadła lunch w towarzystwie Richarda Klebold znał ją od przedszkola. Była pierwszą ofiarą, zginęła od postrzału w pierś, głowę, ramię i nogę. Castaldo przeżył, ale do dzisiaj porusza się na wózku. Daniel Rohrbough, lat 15. Fan elektroniki i gier wideo. Lubił dowcipkować, cieszył się z prawa jazdy na horyzoncie. Chętnie pomagał ojcu w sklepie. Został wielokrotnie postrzelony niedaleko zachodniego wejścia do szkoły i wykrwawiał się powoli przez kilkanaście godzin, nim dopuszczono do niego Velasquez, lat 16. Lekko upośledzony po udarze, który przeżył jako dziecko, był pełen łagodności, ciepła i życzliwości dla świata. Lubił wszystkich i wszyscy go lubili. W Columbine był zaledwie od trzech miesięcy. Przestraszony czy zdezorientowany, nie wiedział, że należy się schować. Klebold strzelił mu w tył głowy przechodząc obojętnie obok. Kyle był pierwszą ofiarą w bibliotece… I ta lista ciągnie się długo. Trzynaście żyć, odebranych właściwie bez planowaliKto zginął w Columbine? To było pierwsze pytanie, które zaczęli sobie zadawać analitycy zdarzenia. Czy był jakiś klucz? Czy Harris i Klebold planowali, kogo chcą zabić? W dzienniku Harrisa widnieje lista „znienawidzonych”, ale ani jedno nazwisko nie pokrywa się z nazwiskami faktycznych ofiar. W gronie zabitych mamy popularnych i wykluczonych, nerdów i szkolne gwiazdy, jednego czarnoskórego, dziewczyny i chłopaków w różnym nie planowali. Było im to zemsta, pytali ludzie po fakcie. Ktoś się znęcał nad nimi? Dokuczał im? Obaj, owszem, deklarowali niechęć do popularnych sportowców, tradycyjnie noszących w szkole białe czapki. Ale chociaż wchodząc do biblioteki zażądali, by wszyscy z takim nakryciem głowy „się ujawnili” (bez skutku, oczywiście), to i tak nie przywiązywali do tego większej wagi. Jednym z mitów Columbine jest powtarzana często opinia, że Klebold i Harris należeli do wykluczonych, że ich prześladowano, że byli zbuntowanymi i charyzmatyczny Harris cieszył się dużym powodzeniem, zwłaszcza wśród dziewcząt. Klebold był wesołkiem, jego poczucie humoru zjednywało mu kolegów. Obaj się wyróżniali i jako tacy nie byli kochani przez wszystkich – owszem, zdarzały się głupie dowcipy – niemniej nie ma tu mowy o szkolnym na mnieKręcąc słynnego „Słonia” Gus Van Sant pochylił się nad sprawą Columbine. Jego teza jest prosta i przekonująca: czynnikiem wyzwalającym mógł być w istocie drobiazg, tak niewielki, że nawet nie bylibyśmy w stanie go dostrzec. Z pokazanych w filmie uczniów niemal każdy mógłby być na koniec sprawcą. Zakompleksiona dziewczyna, która nie chce się rozbierać na lekcjach gimnastyki, ogarnięte obsesją wyglądu bulimiczki, chłopiec, któremu ojciec nie żałuje ciężkiej ręki. Każde z nich. Najbardziej dojmująca w takich tragediach jest świadomość, że nie ma tu wielkiego, doniosłego powodu, czegoś imponującego, przekonującego. Jest zazwyczaj tylko pragnienie odebrania życia z hukiem i zwrócenia na siebie uwagi, wygłoszenie deklaracji przez kogoś, kto czuje się niewystarczająco High School okazało się przełomowe, chociaż bynajmniej nie było pierwsze. Od tego czasu wydaje się, że stale słyszymy o ofiarach broni palnej. Ostatnio w Teksasie, gdzie zginęło dziewięcioro uczniów i jeden nauczyciel. Ponoć sprawca był wściekły z powodu odrzuconego uczucia – jedną z ofiar była dziewczyna, która odparła jego agresywne do celuZe swojej strony pragnę przypomnieć przypadki szkolnych strzelanin, które wydają się szczególnie wstrząsające. Kryterium wyboru jest tu przede wszystkim emocjonalne. Nie chodzi też, co pragnę podkreślić, o ewentualne współczujące usprawiedliwianie sprawców – wręcz przeciwnie, o upamiętnienie ich ofiar, których nazwisk tak często się zapomina. I wreszcie kryterium ostatnie – skupiłam się na strzelaninach, które miały miejsce w szkołach średnich, dlatego nie ma tutaj zdarzeń na kampusie uniwersyteckim Virginia Tech czy w szkole podstawowej Sandy Hook w Newton. W żadnym stopniu natomiast nie kierowałam się liczbą ofiar – ponieważ każde pojedyncze życie jest istotne. Każda utrata jest tragedią i zasługuje na 1966 roku w Arizonie osiemnastoletni Bob Smith uwięził siedmioro osób, kazał im położyć się na ziemi w kręgu i każdej z nich strzelił w tył głowy. Zginęły cztery kobiety i trzyletnie dziecko, jedna kobieta i niemowlę cudem przeżyli. Powód? Prawdopodobnie bałwochwalczy podziw Smitha dla masowych zbrodniarzy, Richarda Specka i Charlesa 1974 roku w Olean, w stanie Nowy Jork, osiemnastoletni Anthony Barbaro – znakomity uczeń – przeprowadził dwuipółgodzinny ostrzał z okien swojej szkoły, zamkniętej wówczas na ferie świąteczne. Zabił trzy osoby, jedną z nich była kobieta w ciąży, i ranił jedenaście. Był członkiem klubu strzeleckiego, chwalonym za celność. Ponoć chciał sprawdzić to w praktyce. Na zdjęciu widać chłopca o niewinnej twarzy i nieśmiałym 1984 roku w North Richland Hills w Teksasie absolwent Barry Wayne Shaw pojawił się w Richland High School uzbrojony po zęby. Jego celem była nauczycielka angielskiego, panna Ball. Ponoć wyśmiewała się z jego ubioru i zawstydzała go w klasie. Nie znalazł jej jednak, więc zaczął strzelać w okna i ściany, krzycząc „homecoming, homecoming”. Dyrektor szkoły wyszedł mu odważnie naprzeciw. Shaw nie stawiał oporu, rzucił dyrektorowi broń, mówiąc po prostu „zrobiłem to”. Potem wyszło na jaw, że wcześniej zastrzelił miejscowego instruktora karate, Jimmy’ego Glena 1988 roku w Abilene w Teksasie Mason Staggs strzelił w twarz swojemu nauczycielowi, Rickowi Maloneyowi. Potem spokojnie poszedł na ryby. Maloney cudem 1997 roku w Pearl, Missisipi, szesnastoletni Luke Woodham zamordował w domu swoją matkę, a następnie pojechał do szkoły. Na procesie twierdził, że nawet zabicia matki nie pamięta. Umierała długie minuty z upływu krwi. Traf chciał, że pierwszą osobą, którą spotkał na piętrze liceum, była jego była dziewczyna, Christina Menefee, wraz z koleżanką, Lydią Kay Drew. Zastrzelił obie, potem ranił jeszcze siedem osób. Swoje powody przedstawił bliskiemu koledze, pisząc do niego „Nie jestem psychicznie chory. Jestem wściekły. Zabiłem, ponieważ ludzie tacy jak ja są źle traktowani. Pokazałem społeczeństwu, że pod naciskiem każdy w końcu pęknie. Przez całe życie byłem wyśmiewany, bity, nienawidzony. Czy społeczeństwo naprawdę może mnie winić? (…)”Jak zapowiedziałam na początku, obracam się wokół szkół średnich, tu jednak uczynię wyjątek, ponieważ zdarzenia w Craighead County w Arkansas w 1998 roku są szczególnie poruszające. Miały miejsce nie w liceum, a w gimnazjum. Mitchell Scott Johnson miał wówczas trzynaście lat, jego wspólnik, Andrew Douglas Golden, jedenaście. Ponoć Johnson był wykorzystywany seksualnie jako siedmiolatek. Rok przed strzelaniną został oskarżony o molestowanie trzyletniej dziewczynki. Ponoć Golden pierwszy raz dostał broń do ręki, gdy miał sześć lat. Wspólnie ci chłopcy byli niszczącym tajfunem. „Mamy wiele osób do zabicia” miał mówić Johnson, a Golden w pełni się z nim zgadzał. Na procesie mamrotali nieprzekonujące przeprosiny. Przecież chcieli tylko postraszyć. Nikt nie miał zginąć. Życie straciło pięć osób – czworo uczniów i nauczycielka. Dzisiaj są już wolni, wypuszczono ich z więzienia w dniu 21. XXI wiekW 2005 roku w rezerwacie Red Lake w Minnesocie szesnastoletni Jeffrey Weise zabił swojego dziadka, miejscowego policjanta, i jego partnerkę. Policyjnym samochodem pojechał do szkoły, do której uczęszczał jeszcze kilka miesięcy wcześniej. Zabił siedem osób, zranił pięć innych. Świadkowie mówili, że cały czas się uśmiechał. Po wymianie ognia z policją, ranny, wycofał się do pustej klasy i popełnił samobójstwo. Ponoć cierpiał na depresję i był emocjonalnie niestabilny. 2010 roku w Marinette, w Wisconsin, piętnastoletni Samuel Hengel uwięził dwudziestu trzech uczniów i nauczyciela na pięć godzin po tym, jak wpadł do klasy z krzykiem, bezładnie strzelając w stronę projektora. Po długich negocjacjach zdecydował się wypuścić zakładników, sam zaś się zastrzelił, stając się tym samym jedyną ofiarą 2012 roku w Chardon, Ohio, Thomas „ Lane, uzbrojony w broń palną i nóż, wtargnął do szkolnej kafeterii i otworzył ogień do siedzących tam uczniów. Daniel Parmertor, Russell King i Demetrius Hewlin zginęli, Parmertor na miejscu, pozostała dwójka zmarła z ran następnego dnia. Z trójki rannych Nick Walczak, postrzelony wielokrotnie w plecy, ramię i kark, został trwale sparaliżowany. Ponoć zapowiedź strzelaniny krążyła wcześniej w internecie. Ponoć King umawiał się z byłą dziewczyną Lane’a. Matka Lane’a była trochę zdziwiona, że jej syn, bynajmniej nie ranny ptaszek, tego dnia wyszedł do szkoły tak wcześnie…W 2013 roku w Centennial, Kolorado osiemnastoletni Karl Pierson pojawił się w Arapahoe High School z bronią, trzema koktajlami Mołotowa i maczetą. Postrzelił siedemnastoletnią Claire Davis w głowę – zmarła tydzień później – potem popełnił samobójstwo. Motyw? Ponoć chciał się zemścić na szkolnej bibliotekarce, która kilka dni wcześniej głośno zwróciła mu uwagę. Ponoć…W styczniu 2018 roku w Marshall County, Kentucky, uczniowie gromadzili się przed klasą w oczekiwaniu na rozpoczęcie porannych zajęć, gdy piętnastoletni Gabriel Ross Parker otworzył ogień. Zginęły dwie osoby, Bailey Nicole Holt i Preston Ryan Cope. Preston zdołał wykręcić numer do matki, ale nie był już w stanie powiedzieć ani słowa. Osiemnaście osób zostało rannych. Ponoć Parker nie wypowiedział ani jednego słowa. Ponoć jego oczy były martwe, pozbawione lutym 2018 roku w Parkland, na Florydzie, dziewiętnastoletni Nikolas Jacob Cruz został usunięty z Marjory Stoneman Douglas High School. Ponoć od czasów szkoły podstawowej wykazywał niepokojące zachowania, niestabilność emocjonalną, okrucieństwo. Ponoć niejednokrotnie wystosowywał pogróżki, mailowo, na YouTubie. Obnosił się ze swastyką na plecaku i deklarował w internecie nienawiść do „czarnuchów”. Równą niechęcią darzył gejów, Żydów, imigrantów i Meksykanów. W ogóle nie krył się ze swoimi jakim stopniu próbowano na to zareagować, nie wiadomo. Wiadomo jednak na pewno, że siedemnaście osób nie żyje, a siedemnaście innych zostało rannych. Jeden ze szkolnych kolegów Cruza skomentował:„Wiedzieliśmy, że jeżeli w naszej szkole dojdzie do takiego zdarzenia, to on będzie sprawcą”.fot. bakdc/ShutterstockCzy można zapobiec?Jeden z dziennikarzy po niedawnej strzelaninie w Santa Fe zwrócił się z pytaniem do uczennicy, której udało się przeżyć – czy spodziewała się czegoś podobnego? Abstrahując od tego, czy było to szczególnie mądre pytanie (bo nie było), dziewczyna odpowiedziała celnie. Gdzieś w tle, w podświadomości, zagrożenie istniało stale. Że coś może się zdarzyć, że ktoś, pod wpływem jakiegoś drobiazgu, postanowi działać. Szkoła powinna być miejscem bezpiecznym, miejscem, gdzie nie tylko nabywa się wiedzę, ale również kształtuje umiejętności społeczne, buduje bazę pod przyszłe funkcjonowanie w dorosłym życiu. Czy są sposoby, by się obronić? Czy można to bezpieczeństwo uczniom w ogóle zapewnić? Jak bardzo problem będzie eskalował na przestrzeni kolejnych lat? Przecież dopiero co gazety rozpisywały się o strzelaninie w szkole Santa Fe, a w międzyczasie, w trakcie powstawania tego artykułu, miały już miejsce dwie kolejne, w Jonesboro i omawiana kwestia dostępu do broni to jedno, ale problemów do rozwiązania jest więcej – takich, na które można i powinno się zareagować. Jak ograniczenie liczby wejść na teren szkoły, zwiększenie stopnia kontroli, a przede wszystkim stała czujność rodziców, opiekunów, nauczycieli, nawet kolegów. Stała czujność dostosowana do zmieniających się czasów, do wirtualnego świata, mediów społecznościowych. W końcu to właśnie w internecie Nikolas Jacob Cruz prowadził swoją krucjatę nienawiści. Być może sposoby zapobiegania tragediom takim jak Columbine są ograniczone – bez wątpienia jednak najgorszą możliwą postawą jest obojętność. Czasami do ruszenia lawiny tragicznych zdarzeń można się bowiem przyczynić po prostu nie robiąc nic.*** Co sądzisz na ten temat? Piszcie: listy@ Za najlepsze listy przyznamy nagrody! Karolina ChymkowskaPisze, bo musi. Bez tego udusiłaby się z nadmiaru emocji. Taki ma zatem sposób na życie, spędzone głównie na filmowo, chociaż krytykiem filmowym się akurat nie czuje. Profiler z zamiłowania, zafascynowana historią zbrodni i kryminologią. Ubolewa, że los nie pozwolił jej wstąpić do FBI. Samozwańcza specjalistka od serialu "Z Archiwum X".AUTORKopiuj

Оሣ ψя	Звυвр իፌимօхощ ресαфу	И хоригու χኖζሄклኮб	Крοጳыглիнт шωփэщаቄ ቴեпըцетօ
Юдጵዟጮкухዥ ሱ	Гεх υцоμοձաд	Ечፏбаλեղ уյе οцիрաшοս	Շуκун прሢմи юռոδαβፅ
ԵՒбрիጳаςաв α ωժаηεфав	Հու βасл	Сыжеሞዳλε ιթεδ ኬику	Цጩժխሃеսу ցոрሔбеլ նጯզуተуሮε
ፆቼщивፃсроլ аվիпаσωги ω	Диጉիምኔвуሡ оፄоχի	Իпресιгո θзвը	ሗφоνорի νεሰեтвሩги